Microstory

Η ψυχή γεμάτη ώς απάνω˙ -άδειο τό ποτήρι...-

σχεδόν ξεχειλίζει απ’ τά βαριά, 

υγρόθυμα μάτια.

Όλοι πλήθος, μ’ αυτός ένας!

Ξεχωρίζει, αποσπάται...

Σηκώνεται καί στέκει ακριβώς 

στό κέντρο τού κόσμου, 

εκεί όπου μόνον ένας χωρά.

Κι εσταυρωμένος μ’ αόρατους ήλους, 

αργό χορό, μεθυσμένο αρχινά...

 

Μοιάζει αητός πού υπερηφάνως πετά

άγριος!, λεύτερος!, φως εν εξάρσει!

Κι άλλοτε πάλι.., πάν’ απ’ τού τάφου τή θλίψη,

γονατίζει ήρωας τραγικός, χτυπώντας τή γη 

για ν’ ανοίξει.

Παντέρημος λεβεντιά –μοίρα σκληρή-

κι άς τόν κοιτούν χίλια μάτια.

Όλα τους άνωθεν, ή όλα πιο κάτω,

πάντως μαζί του κανείς!

Έρωτας, πόνος, καημός κι αδικία,

ολόγυρα στέκουν καί καρτερούν, -δαίμονες ανίσχυροι τώρα- 

τό χορό νά τελειώσει.

 

Θάνατε!, πού είσαι;!

Πάρ’ τόν βιαίως! Γλήγορα!

Στ’ απρόσωπο πλήθος

νά μήν επιστρέψει!