Microstory
μικροσκοπικές ιστορίες γραφής
Το τραγούδι
των αγγέλων μου
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη*
* Η Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη γεννήθηκε το 1965 στη Βουλιαγμένη Ηλείας όπου κι έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια.
Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών έφυγε απ’ τη γενέτειρά της κι εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Πάτρα όπου σπούδασε, παντρεύτηκε και δημιούργησε τη δική της οικογένεια.
Εργάστηκε για είκοσι τρία χρόνια στον τομέα της Υγείας ως Νοσηλεύτρια σε μονάδα νεογνών. Έχει μελετήσει παιδική ψυχολογία κι έχει παρακολουθήσει τέσσερα χρόνια μαθήματα σχεδίου και χρώματος σε ιδιωτικά καλλιτεχνικά εργαστήρια της πόλης όπου διαμένει.
Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών τέκνων.
Ως τώρα περνάει τον χρόνο της αφοσιωμένη στην οικογένειά της και στις μεγάλες της αγάπες: τη μελέτη, τη συγγραφή και τη ζωγραφική.
Είναι τακτικό μέλος της Διεθνής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών, και των Νέων Καλλιτεχνών Πάτρας.
Είναι ενεργό μέλος λογοτεχνικών περιοδικών, όπου δημοσιεύουν στίχους της και κείμενά της.
Έχει λάβει μέρος σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς καθώς και σε διαγωνισμούς ζωγραφικής, όπου στίχοι της και εικαστικά της έργα έχουν πάρει τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.
Επικοινωνήστε με τη Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη
Στίχους δεν ξέρω να λέγω∙
ξέρω όμως να τραγουδώ το τραγούδι των αγγέλων μου.
Μελωδίες που κελαρύζουν στην ψυχή κι αγκαλιάζουν το σώμα.
Ήχοι που ποτέ δε στερεύουν και μόνο φουντώνουν
τη φυλλωσιά της ζωής και τρέφονται απ’ υψηλές στεντόρειες νότες.
Το μέλπουν τα χείλη των αγγέλων μου∙
το σιγοψιθυρίζουν στ’ όνειρα μου∙
κι όταν ξυπνώ, συνταίριασμα κάνω τη φωνή τους
με τη δική μου φωνή.
Ίσως να είχες ακούσει κάποτε ετούτο το τραγούδι.
Ίσως και να μη το ‘χεις ακούσει ποτέ. Όμως, δεν πειράζει…
Οι Άγγελοι μου βρίσκονται παντού να σου θυμίζουν
πως κάποτε ήταν άνθρωποι που διάβαιναν τη γη
πριν διαβούν τα μονοπάτια του Παραδείσου τους.
Ήτανε Κυριακή! Ημέρα Ανάστασης κι Ανάπαυσης
όταν πρωτόειπαν το τραγούδι τους.
Από τότε το τραγουδούν ακαταπόνητα.
Έτσι έμαθα να τραγουδώ δίχως ήχους παράφωνους
γιατί εκείνο το τραγούδισμα
μέσα απ’ την κούνια μού ‘μαθαν να λέγω.
«Παρήγγειλα για χάρη σου χίλιες κυψέλες μέλι
Να σου μελώνω το ψωμί να ‘ναι γλυκιά η ζωή σου
Να βάζω και στα χείλη σου λόγια γλυκά να ραίνουν
Να βάζω στις αγκάλες σου χρυσάφια να κολλούνε.
Να δίνω σ’ όσους σε κοιτούν ευχές γλυκές να κρένουν
Να δίνω σ’ όσους συναντάς να σε καλωσορίζουν
Να ‘χουν τις πόρτες ανοιχτές, καλούδια μελωμένα
Να μη στερεύει το καλό, μήτε ο καλός ο λόγος!!!».
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
(Οι στίχοι γράφτηκαν 14 Ιουλίου 2013)
