Microstory

Όλοι θεωρήσαμε το παιχνίδι αυτό βολικό

το παιχνίδι της ομίχλης το απόγευμα

την ώρα που κοιτάζαμε φθαρμένα τοπία

με τις ελάχιστες υποσχέσεις ή τις πολλές

μόνο για τους επιτήδειους των μυστικών.

 

Το θεωρήσαμε βολικό

ίσως γιατί μας τυφλώνει:

τις εκδρομές εκείνες στην Πάρνηθα και στο Μαραθώνα

δεν τις συλλογιζόμαστε με τα μάτια•

μόνο με το νου.

Αυτά τα παιδιά στην πλατεία

μου θύμισαν και πάλι την παλίρροια

των πόθων, μπορεί και των φίλων

που δεν ήθελαν να ξέρουν τίποτα.

Είχε δίκιο εκείνος ο άνθρωπος•

«οι δρόμοι είναι παγίδες» είπε

κι έδειξε μιαν άδεια καρέκλα στο βάθος του μαγαζιού.

 

Το θεωρήσαμε βολικό χωρίς να το πιστεύουμε:

όταν πλησιάζεις τις μορφές απομακρύνεσαι

θέλω να πω διστάζεις να ξεδιπλωθείς

να σπάσεις τα παγόβουνα που διογκώνονται

από ακατανόητες συμπτώσεις.

Τώρα καταλαβαίνω τη μελαγχολία του καλλιτέχνη

που εκτίθεται στο κοινότην ανασφάλεια της πρώτης αγάπης

τα κόκκινα φώτα στα φανάρια και στα υπόγεια.

 

Η ομίχλη πλαισιώνει τις σκιές στις αποβάθρες

των λιμανιών•

εμάς η λήθη.

 

Γιώργος Γκανέλης '' Ανάπηροι Δρομείς ''εκδ. Στοχαστής, 2012