Microstory

Εννόησέ το μέσα η καρδιά δεν κρύβει θυμό

Η αυτογνωσία με τα πόδια στο σκληρό χώμα 

και καμένες πατούσες κατάλαβε.

Είπες μπορούσα τον κήπο της Εδέμ να ζωγραφίσω.

Πολύ μακρινή η ευτυχία της αναζήτησης 

 

Αλμυρό το νερό π'αναβλύζει στα βλέφαρα 

φέρνει θάνατο κι η ζωή να κρέμεται

στην τρίχα μιας λέξης 

 

Σου το 'πα από τον πρώτο καιρό μας 

Άφησα στην δική σου θέληση την απόφαση 

Δεν απαίτησα δεν επαίτησα 

 

Ένας ξεκάθαρος ουρανός που στο χρυσάφι 

της ψευδαίσθησης σ'έντυσε

Σε πορφυρούς χιτώνες πάθους 

κι ανάσες γοργόφτερες 

 

Πανδαισία αισθήματος στο σφύριγμα του καιρού 

που τρέχει κυνηγημένο. 

Να προλάβει! 

Το δάχτυλο του χρόνου να καρφώσει.

πριν το ερχόμενο πρωινό της αφύπνισης. 

 

Αδυσώπητο συνεφέρει προστάζοντας το βλέμμα.

Ν'αγκαλιάσει την αλήθεια του καημού.

Είχασιν γνώση τ' άπρεπου του απαγορευμένου 

π' ανέγγιχτο απόμεινε στην αγκαλιά 

θεληματικής ορφάνιας.

 

Κατάλαβέ το 

Η άρνηση πιάστηκε απ τα μαλλιά της σιωπής 

κι ελεύθερα αποφάσισε.

Ν' ακολουθήσει τον δρόμο της μακριά σου 

μεσ' στην ευλογία της απαλλαγής

Στην απάθεια της απόφασης 

μες στην πληγή και το μαχαίρι

αφημένο στην απαλάμη 

του φινάλε.