Microstory

Όταν ο ήλιος σβήσει

και τα αστέρια πέσουν,

άδειος θα μείν' ο ουρανός

-ξέσκεπα τα όνειρά μας.

 

 

Ξεχαρβαλωμένοι απ' τους 

μεντεσέδες των τροχιών τους,

άσκοπα οι πλανήτες θα  σέρνονται

στις γαλαξιακές γειτονιές.

 

 

Χάσματα βαρυτικά 

-παγίδες αιώνων-

ύπουλα θα καραδοκούν

τους μικρούς δορυφόρους. 

 

 

Και ίσως είναι καιρός

να τιμωρηθεί ο Κρόνος

ξερνώντας λάβα και πέτρα

-απομεινάρια των παιδιών του.

 

 

Μα εμείς εδώ παγιδευμένοι

στη χλοερή μας γωνιά,

πάλι δυο τσακμάκια θα τρίψουμε

ανασταίνοντας το φως.

 

 

Αυτόφωτα μυρμήγκια στην

απεραντοσύνη του χάους,

σπώντας με δυο χέρια

την υποκρισία του κενού.

 

 

Είναι αλήθεια, εξάλλου, 

πως ο φόβος τ' απείρου 

πνίγει τη θαλπωρή 

του  σκοταδιού.

 

 

Ίσως επειδή όλο και 

κάποιον  ήλιο χρειαζόμαστε 

να συντροφεύει τα βήματά μας.

Σιωπηλά το έχουμε παραδεχτεί.

 

 

Γιατί, παρά την καταστροφή,

παρά τη στάχτη των άστρων,

αυτό που αιώνια θα λάμπει

είναι ο ανθρώπινος νους.