Microstory

Τα κόκκαλα σηκωθήκαν απ’ τους τάφους και χορέψανε,

Μα η μουσική δεν ακουγόταν,

Ακουγόταν μόνο αυτή η μακάβρια σιωπή,

Γιατί οι χορδές της λύρας του Ορφέα είχαν σπάσει. 

Ο βάλτος γέμισε ψυχές,

Ψυχές χωρίς καθόλου μορφή ή ύλη,

Ψυχές χωρίς καμιά κατεύθυνση,

Ψυχές που μοιάζουν σαν εσένανε κι εμένα. 

Τα βατράχια πια δεν κρώζουν,

Κρύφτηκαν κάτω απ’ τα νούφαρα τους τρομαγμένα,

Καμία σχέση δε θέλουν να χουν με το θάνατο. 

Ο κρεμασμένος άντρας κοιτάει προς την ανατολή. 

Ο ήλιος ποτέ δε βγαίνει. 

Η θηλιά πιέζει το λαρύγγι του,

Μα η σιωπή ευφραίνει την καρδιά του,

Κι ο χορός έχει στηθεί μπροστά στα μάτια του,

Κάτω από τη σκιά του δέντρου.

Οι άλλοι που θα έρθουνε θα είναι φοβισμένοι,

Σαν τα βατράχια των νουφάρων,

Και τα πόδια τους θα τρέμουνε και δε θα μπορούνε να χορέψουν,

Μόνο θα χτυπήσουν παλαμάκια ρυθμικά,

Μα με χέρια τόσο αδύναμα που δε θα βγάλουν ήχο. 

Και μετά θα ξημερώσει.

Και μέτα όλοι θα επιστρέψουνε εκεί από που ήρθανε.

Στη σκόνη.