Microstory

Φύγε!

Ο κόσμος ολόκληρος ανοίγετ’ εμπρός σου

Νά πάς,

νά τόν γλεντήσεις.

Άστοχη τώρα είν’ η σκέψη. Η νοσταλγία,

τού μέλλοντος είναι δουλειά.

Τ’ άγνωστο κι ελεύθερο μέλλον θά σέ φέρει,

σέ μέρη ανείδωτα, σ’ άθικτα κορμιά, ηβικά…

Νά γεμίσει η ψυχή σου! –…νά ‘χει ν’ αδειάζει μετά…-

Τό αίμα σου νά καεί!, εσύ νά μισέψεις…

Κλαίουσα πίσω σου τή μάνα ν’ αφήσεις

-Τούτα τά δάκρυα είν’ τής χαράς.

Περήφανο πένθος, λευκό!-

Τού κόσμου η γιορτή σέ περιμένει, κι ο πόνος.

Λιμάνια στούς κόλπούς τους νέα σέ ποθούν!

Νά πάς!

Νά ξεχαστείς καί νά χαθείς…

Νά οδυσσέψεις.

Κι άς μή γυρίσεις…

Ποτέ άς μή γυρίσεις!

-Πηνελόπη κ’ Ιθάκη, μέσα σου τίς κουβαλάς.-

Καί πίστεψέ με, θά τό δείς!, πώς..:

Ούτ’ η επιστροφή αξίζει,

 

ούτε καί τό ίδιο τό ταξίδι…

όσο η φλόγα τής φυγής!