Microstory

 

Σε ένα κοίτασμα χαράς, εκεί που χαίρει η φύσις,

ανέμελα σγουρά μαλλιά καθρεφτίζονται στη λάμψη.

Ολάκερα όρη σκύβουν μπρος στην ομορφιά,

στο αστείρευτο ποίημα της σιγής, που βαστά ανέπαφη τη μνήμη.

Μοσχοβολιές από το άκτιστο, απ’  του αγρού τα άνθη,

συνταράζουν  τη φαντασία του Μαρτιού, την αύρα του Νείλου.

Εκεί που τα νερά άγγιξαν το δέρμα της Κλεοπάτρας

και μίσεψαν τους υπηρέτες στο αιώνιο ταξίδι για τα Ηλύσια Πεδία.

Δυο αστράμματα προβάλουν απ’ τα πράσινα μάτια της νύμφης,

συγκλονίζουν και τυφλώνουν το μιαρό σου βλέμμα.

Στην καυτή άμμο της ερήμου βαδίζεις με τα πόδια σου γυμνά,

έτοιμος να νιώσεις το μαρτύριο των σκλάβων που έστησαν παλάτια.

Δεν μπορείς να προφθάσεις το καραβάνι της εαρινής ισημερίας,

γίνεσαι αποστάτης, σαν τυχοδιώκτης περιπλανιέσαι στο άγνωστο.

Έξω απ’ το χρόνο πλέον βαδίζεις σαν αθάνατος καημός,

στίγμα στο αχανές, στου σύμπαντος το μεγαλείο…