Microstory

Είναι μέρες που ξυπνάω κι η ανάσα μου βρωμάει απ’ τα τσιγάρα και τ’ αλκοόλ. Όχι κάθε μέρα.

Είναι μέρες που ξυπνάω και το κορμί μου είναι ασήκωτο και τα πόδια μου πονάνε. Όχι κάθε μέρα.

Είναι μέρες που ξυπνάω κι όλο μου το σώμα νιώθει κρύο κι ιδρωμένο. Όχι κάθε μέρα. 

Είναι μέρες που ξυπνάω και δε μπορώ να πω αν ο εφιάλτης μου τελείωσε ή μόλις πάει ν’ αρχίσει. Όχι κάθε μέρα. 

Είναι μέρες που ξυπνάω και σφίγγομαι πολύ να μη δακρύσω. Όχι κάθε μέρα. 

Είναι μέρες που ξυπνάω και σε σκέφτομαι. Όχι κάθε μέρα.

 

Και δεν είναι ότι έφτασα στο τέλος ή ότι άλλο δεν αντέχω. Ξέρω πως δεν υπάρχει τέλος. Ξέρω πως το μόνο που υπάρχει είναι η πτώση. 

 

Kαι μου λείπουν εκείνες οι μέρες, εκείνες οι μέρες που η πόλη όλη μύριζε μπαρούτι, που ο εχθρός μας ήτανε το κράτος και οι μπάτσοι, που ο εχθρός μας δεν ήταν ο εαυτός μας. 

Και μου λείπουν εκείνες οι μέρες, τότε που πίναμε μπύρες στην πλατεία και μεταξύ μας οργανώναμε τις συνελεύσεις, τότε που θα παίρναμε την τύχη μας στα χέρια μας, τότε ακόμα που θα τ’ αλλάζαμε όλα.

Και μου λείπουν εκείνες οι μέρες, τότε που ακόμα μου διάβαζε η μάνα στο κρεβάτι ιστορίες και παραμύθια, που οι ήρωες μου ταξιδεύαν μοναχοί σε μέρη παράλογα, σε χώρες κρυφές και καλά κρυμμένες, χώρες όλες άγνωστες.

Που οι καβαλάρηδες διασχίζαν δρόμους με ζαχαρωτά και σοκολάτες, που το κάθε πουλί είχε το δικό του τραγούδι να σου τραγουδήσει, που τα πιτσιρίκια παίζαν μπάλα πάνω στ’ άσπρα σύννεφα του ουρανού.

 

Και δεν είναι ότι θλίβομαι ή πως ο κόσμος με συνθλίβει. Είναι το γαμώτο που οι χώρες όλες αύτες των παραμυθιών σβήσανε μέσα μου πριν προλάβω να τις περπατησω.