Microstory
μικροσκοπικές ιστορίες γραφής
Η μεγάλη απόφαση
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη*
* Η Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη γεννήθηκε το 1965 στη Βουλιαγμένη Ηλείας όπου κι έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια.
Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών έφυγε απ’ τη γενέτειρά της κι εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Πάτρα όπου σπούδασε, παντρεύτηκε και δημιούργησε τη δική της οικογένεια.
Εργάστηκε για είκοσι τρία χρόνια στον τομέα της Υγείας ως Νοσηλεύτρια σε μονάδα νεογνών. Έχει μελετήσει παιδική ψυχολογία κι έχει παρακολουθήσει τέσσερα χρόνια μαθήματα σχεδίου και χρώματος σε ιδιωτικά καλλιτεχνικά εργαστήρια της πόλης όπου διαμένει.
Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών τέκνων.
Ως τώρα περνάει τον χρόνο της αφοσιωμένη στην οικογένειά της και στις μεγάλες της αγάπες: τη μελέτη, τη συγγραφή και τη ζωγραφική.
Είναι τακτικό μέλος της Διεθνής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών, και των Νέων Καλλιτεχνών Πάτρας.
Είναι ενεργό μέλος λογοτεχνικών περιοδικών, όπου δημοσιεύουν στίχους της και κείμενά της.
Έχει λάβει μέρος σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς καθώς και σε διαγωνισμούς ζωγραφικής, όπου στίχοι της και εικαστικά της έργα έχουν πάρει τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.
Επικοινωνήστε με τη Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη
Β' Βραβείο Ποίησης στο Διαγωνισμό Ελληνοαυστραλιανού Συνδέσμου 2013
Πήρα τη μεγάλη απόφαση να ταξιδέψω με το πρώτο τρένο διαφυγής.
Με ταχύτητα φωτός.
Κάτω από ένα ουρανό αβέβαιο.
Να αποχαιρετήσω τα εκκωφαντικά βογκητά των κεραυνών.
Να προσπεράσω τον μανιασμένο άνεμο που βρυχάται σαν θηρίο.
Κι εγώ ακλόνητη κι αγέρωχη να φεύγω μακριά.
Με το τελευταίο τρένο της γραμμής.
Προορισμός: Διαφυγή απ' την πραγματικότητα.
Για ένα κόσμο παρθενικό με μόνη αποσκευή τον εαυτό μου.
Εναποθέτω την πνοή μου πάνω στο τζάμι των οραματισμών μου.
Αγγίζω τη διαφάνεια των επιθυμιών που με ταξιδεύουν.
Πετώ τη θλίψη πίσω κοιτώντας μπροστά.
Τη διαδρομή λύτρωσης!
Τόσα χρόνια ζούσα ένα κόσμο πολύβουο.
Σε μια κυψέλη θανατηφόρων εντόμων.
Που κερνούσαν δηλητήριο την ψυχή μου και με πονούσαν αφάνταστα.
Απρόσκλητη επισκέπτης σε αφιλόξενο τόπο.
Μπήκα στη ρότα τους μέσα από πολύβουες διαδρομές.
Γεμάτες πολύχρωμα φαντάσματα που δολοφονούσαν
Την Ειρήνη, την Ελευθερία, το Όνειρο της ζωής,
Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κόσμου.
Που αντικαθιστούσαν το Σεβασμό
Με το σεβασμό του φόβου και του τρόμου.
Τώρα μειλίχια λόγια δεν χρειάζομαι.
Τα γεύτηκα όλα σε δίστομη κούπα που άδειασε
πάνω στο μεγαλύτερο συμπόσιο της ζωής.
Σκιές κηλιδωμένων σωμάτων.
Κερωμένα χαμόγελα σε φανταχτερές βιτρίνες.
Λόγια παχιά από πουλημένες ψυχές
Ήταν το κέρασμα των αναζητήσεών μου.
Τώρα προσπαθώ ν' ακούσω τη μελωδία των φύλλων,
Καθώς το δέντρο αντιστέκεται στη δύναμη του ανέμου.
Ν' αφουγκραστώ το τραγούδι των κυμάτων,
Καθώς χτυπιούνται τα βράχια που άφησα πίσω.
Σαν βιαστική εταίρα έκλεισα απειλητικά την πόρτα του παρελθόντος.
Πίσω μου άφησα τους συνδαιτυμόνες στο μεγάλο τραπέζι.
Έφυγα δίχως το παλαιό άρωμα στο σώμα μου...
Συμβούλεψα τον φίλο εαυτό μου
Να επαναστατήσει στους κανόνες των «Πρέπει»
Χαράζοντας τη διαδρομή διαφυγής μου.
Άφησα πίσω τους ακκισμούς.
Ντύθηκα με το ακριβότερα λιτό φόρεμα μου.
Φόρεσα τρύπιο σανδάλι και είπα:
« Η ζωη θελει απλοτητα για να τη ζησεις »
Κι έφυγα συμβιβασμένη με τα λάθη μου που με έκαναν πιο δυνατή.
Κοιτάζω μπροστά περιμένοντας να δω ανατολή.
Πίσω μου αφήνω έναν κόσμο που δύει.
Ανεμοδαρμένη και μαγεμένη αντικρίζω την καινούργια μου πατρίδα.
Είναι η πατρίδα των ονείρων μου!
Η Ιθάκη που δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου!!!
