Microstory

 

Ήταν απόγευμα… είχες την γεύση μιας ανοιξιάτικης δροσοσταλίδας και ένα πέπλο από όνειρα να κουβαλάς. Ταξίδευες πιο πέρα απ’ το γαλάζιο του ουρανού κι αντάμωνες εκείνη την χρυσόσκονη που κρύβεται πίσω από τα σύννεφα.

Μα ήσουν μόνος…

Τα χέρια σου πέτρωναν καθώς τα κοίταζες.

Δεν σου ’φτανε η γύμνια σου, είχες και μια αξιοπρέπεια που έπρεπε να κυνηγάς…

Τα χωματένια όνειρά σου αγρίεψαν ένα απόγευμα σαν το σημερινό. Τότε που ο ουρανός έσταζε από τα δάκρυα των αγγέλων.

Οι άνθρωποι είχαν κρύψει τα χαμόγελα τους στις μπαλωμένες τσέπες τους… αγκομαχούσαν κι έκλαιγαν καθώς πλησίαζε η φωτιά.

Κι εσύ… δεν άντεξες…

Βύθισες στην ψυχή το σπαθί που λαχταρούσες να μπήξεις σε ξένα στήθη… μα ήταν αργά για πανοπλίες πια και χωματένιους παραδείσους. Μες τις ματωμένες παλάμες σου κράταγες τις φωνές των παιδιών… και τις ανεμώνες που άνθιζαν κάθε Απρίλη στον κήπο σου, δίπλα στη Ροδακινιά.

Μη περιμένεις να ’ρθουν οι γλάροι μαζί σου… την αυγή τους είδα να αρμενίζουν γι ’άλλη γη…

Ξέρω πως δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Είναι που η μυρωδιά της απομάκρυνσης σε στιγματίζει ακόμη…