Microstory

Γράφω σε σένα, 

εσύ που έσκασες μέσα από τη γη και απλώθηκες ως τ’ άστρα.

Πάνω σου σκαρφαλώνει η ζωή,

γεννιέται και πεθαίνει, ταξιδεύει μέσα στις στιγμές.

Ξημέρωσε πάλι. 

Πώς να φύγω;

Στέκω εδώ όπως με είχες αφήσει.

Το χώμα ρούφηξε τα πόδια μου.

Έχουν σκελετώσει πια και γινήκαν ρίζες άκαρπες.

Δεν έχω από πού να κρατηθώ.

Τα χέρια μου ξεράθηκαν, σάπισαν τα χείλη μου και στέγνωσε η φωνή μου.

Η πόρτα κλειστή.

Κανείς δεν με γύρεψε καιρό τώρα.

Από το βάθος ακούγεται ακόμα ξεθωριασμένη αναρχική μουσική και γνώριμες φωνές.

Κι ο ουρανός ξεθωριασμένος κι αυτός, γκρίζος απ τα τσιγάρα.

Το μυαλό μου έχει χυθεί και το κενό στο κεφάλι μου με πονάει.

Κι η καρδιά μου να χτυπά για ένα ποίημα.

Ξημέρωσε πάλι.

Με το πρώτο αεράκι θα χαθώ.

Σκόνη θα γίνω.

Σκόνη από γη, θάλασσα κι ουρανό.

Θα χαθώ.

Παντού και πουθενά.

Τόσο εύκολα.

Ποιος έμεινε άραγε για πάντα;

Κάποτε λοιπόν θα χαθώ κι εγώ όπως όλοι.

Και θα ναι για πάντα.

Μονάχα μη με λησμονήσεις.

Μην επιτρέψεις έτσι αόριστα να χαθώ.