Microstory

Χτες τη νύχτα έγραψα μια λίστα

Νοητή κάτω απ΄ τ’ ανοιχτό πατζούρι:

Όλα της τ’ αποκτήματα το ένα μετά το άλλο.

Ένα κρεβάτι μπρούτζινο, μια ξύλινη καρέκλα,

Ένα κουτί από χαλβά και μέσα το ψαλίδι,

Δυο μασουράκια —μαύρο και λευκό—

Και για τις τρύπιες κάλτσες της ένα μεγάλο ξύλινο αυγό.

Στον άσπρο τοίχο κρέμονταν μια εικόνα δυτική:

Μακρομαλλούσα άγγελος να κλαίει στον σταυρό

Άδειο, γαλάζια σύννεφα, γλυκό ουράνιο φως.

Δυο γαλότσες ξύλινες με πέτσινο λουρί

Για να περνάει τις λάσπες στο Κουρί.

Μαύρες παντόφλες καθημερινές

Και για τις Κυριακές μαύρα φαρδιά παπούτσια.

Το ίδιο και το φόρεμα το απλό για τις γιορτές.

Για κάθε μέρα η ρόμπα και η ποδιά.

Στο κουζινάκι ένας καθρέφτης με χρυσή μπορντούρα

Που έδειχνε τα πρόσωπα κάπως αλλοιωμένα

Και δίπλα του η μεγάλη φωτογραφία του αρραβώνα της

Ρετουσαρισμένη, τα πρόσωπά τους σαν σε τελετή.

Α, κι ένα σκαμνάκι χαμηλό κάτω απ΄ τη συκιά.

Ζούσανε τότε σε γραμμές καθάριες, στιβαρές,

Ζωγραφισμένες έντονα στην κάθε κίνησή τους.

Τα πράγματα ήταν πράγματα και όχι θησαυροί.

Πόσο άφρονες εμείς, λοιπόν, οι περικυκλωμένοι

Που όλο μετατρέπουμε τον άνυδρό μας ίδρω

Σ’ εκατομμύρια πράγματα, χαώδεις κοιλιές αχόρταγες

Για να μας καταπίνουν.

Σαν της γιαγιάς μου, θάθελα, να ζήσω τη ζωή

Με δεκαέξι πράγματα

Κι ένα δέντρο ν’ ακουμπάω τη ράχη μου.​